Tot el camp (29 de maio)

Antes de falar do Venres, gustaríame sinalar que existen persoas que sinten unha imperiosa necesidade de discutir. Aínda que opinen o mesmo.

Esto ocorreu o Xoves en Ameixeira con Belén e Tula. Ambos defendían, apoiados por Manolo, que na copa de Europa, os xogadores do Barça, como españois que son, deberían recoller o trofeo ante o rei, portando bandeiras de España. Nese momento, polo meu miolo empezaron a fluir imaxes de Benvido Mr. Marshall, pero esa é outra historia. O caso é que ambos decían o mesmo, pero repentinamente Belén, moi atenta ó que dicía Tula espetoulle "Mira Tula déjame en paz que tú y yo jamás nos vamos a poner de acuerdo!". Impresionante capacidade de comprensión e retención a de esta muller.

O venres seguimos co Barça xa que Tula dicía que era o mesmo queimar a casa do xefe si te despide, que queimar contedores de lixo na celebración da Copa de Europa. Mar e eu concluimos que en Barcelona se deron despidos masivos ó mesmo tempo que se celebraba a final da Champions. Ay Tula! Que non te enteras! Que xa o dixo Martín. Que "o fútbol é o fútbol e outra cousa é outra cousa".

E por certo, que apareceu Orosia e está pendente de ser excavada. Coidado! Podería ser un poster gay.

Segundo, desexando amar (28 de maio)

Día de celebracións na marca de Ameixeira.

O Barça e as 39 primaveras de Segundo ben o merecen.

Antes da festa díxenlle (mentín) ó Neno da Auga que unha persoa que o coñece me contara que se facía o borracho. O Neno da Auga estaba convencido de que un tal Casimiro de Lalín andaba a vulnerar a súa honra. Tal foi así, que incluso quedou con un colega seu para petarlle unhas hostias, o venres pola noite, ó famoso Casimiro. A conclusión da historia, moi probablemente, atoparémola o luns nas páxinas de sucesos de tódolos xornais.

Ás once e media, ademáis do jiñete de rigor, celebramos unha festa polo cumpleanos de Segundo. Houbo pasteles, champán, viño, bailes (memorable momento de Segundo bailando o Sex Machine de James Brown) e de regalo unha boneca hinchable agardaba ó noso homenaxeado na caseta. Sonaba Je T'aime moi non Plus de Serge Gainsbourg.

A canción é moi apropiada para esta excavación do amor. Podería, incluso, darse o caso de que Segundo non tivese que empregar a boneca? palmadiñas no cú e outros xestos da mesma índole, ou sexa simpáticos para os implicados e grotescos para os observadores, poderían darnos a resposta. Dalle Segundo!

Por outra banda, e posible que o destino, moi ben tecido, de dous enamorados, conflúa nunha praia coruñesa.

Ah! e que cousas da vida. Eu con o ordenador escarallado e resulta que temos un experto en informática no traballo. Gusé, que gusta de ocupar o seu tempo libre arranxando computadoras. Tal é a súa vocación que non lle importa facer horas extras ata altas horas da madrugada. A súa paixón é o hardware e o software. Pero Gusé, ten coidado que xa sabes que os ordenadores son moi falsos e incluso o mellor técnico pode converterse nun flan golpeado, que nin segundo prato é.

En fin, que como dixo o Neno da Auga, que sabe moito, aquí "fai moito calor pero estase guai".

Tiene boca y tiene todo (27 de Maio)

O Mércores descubrimos gracias a Tula que unha dependenta é "la mujer que está dependiendo". Claro, claro.

Isto da dependenta débese a que tiñamos que comprar unha boneca hinchable - xa haberá tempo para explicacións.
Tula encargouse de levar a cabo a transacción. No viaxe ata o restaurante contaba que a boneca "ten furado na boca, eh!". Ante tal afirmación, todos no coche, botamos a rir. Todos excepto un. Todos excepto Tula. O tema das bonecas hinchables non é cousa de risa. Por iso, se puxo serio, mirou fixamente a highlander, levantou o dedo e imperturbable dixo: "tiene boca y tiene todo!".

A comida foi moi tranquila. Só chegou ós meus oídos unha mensaxe medio encriptada sobre ter un fillo homosexual. O que sí oín (ou me chivaron) ben foi a resposta de Pepita "eh! cala! que ter un fillo maricón non se lle desexa a ninguén!". Pepi, the rainbow's killer.

De vez en cando, tamén se fala de traballo. Así foi unha conversa entre os dous representantes de Distriz, Gusé e Segundo. Ambos, por certo, estarán contentos, xa que teñen, según datos proporcionados por Tula, un 80% de palotismo asegurado nesta excavación. O momento da conversa é o seguinte:

Gusé: Temos que facer horas extras para recuperar o do Luns.
Segundo: NO! NO! NO! NO!

Non subestimedes o poder da negación.

Tres máis dous son seis (26 de maio)

O Martes foi, sen lugar a dúbidas, o día máis productivo da semana. Fóra nubes, a xente viña enérxica.

Así, a mañá comezou co Neno da Auga dicindo que cando lle sonou o despertador agarrouno e, tras varios xuramentos, esnaquizouno violentamente contra a parede. Posteriormente, este xenio, comezou a tirar pedras ó charco que se forma ó carón do túnel do AVE. Nun momento de inspiración agarrou, como Sísifo, unha pedra enorme e tras un potentísimo e belixerante berro (me cagho en dioooos!) lanzou a pedra ó charco. Fracasou, e no seu intento arrolaría terraplén abaixo de non ser pola valla metálica que parou o seu tropezo.

Sería unha gran perda Argimiro!

E como sei que o botábades de menos, aquí chega. O único e xenuino, Tula.

Comezou o día con unha reflexión matinal sobre prostitución universitaria. As súas nocións de socioloxía e estadística lle permiten concluir que ser muller e ter estudios superiores é case que directamente proporcional a ser prostituta. Recordemos que estas cousas acontecen aínda que sexa sen querer.

Na comida houbo quen (o que escribe) se puxo tolo por beber demasiada auga. Incluso autodenominouse potómano, palabra empregada comúnmente por tódolos galegos e hispanofalantes para denominar a aquelas persoas obsesionadas coa auga. Ante as mofas sobre a existencia da raíz poto- o implicado berrou: hipopótamo! Increíble salto cualitativo da potomanía á potofrenia.

Tamén houbo quen padeceu os terribles efectos cerebrais da varicela. Pero tranquilos, sólo ocorre se tes 28 anos, eres do Barco e te chamas Martín. A tolemia en cuestión consiste en puntear co teu antebrazo a modo de mástil de guitarra.

Pola tarde. Retomamos ó MVP do día, o Neno da Auga. Narrou historias das súas relacións sexuais, cando tiña 17 anos e andaba cunha rapaza 3 anos maior, polo que tiña, según Argimiro, 21 anos. As mates sempre foron o seu forte. Logo dixo que de condón nada pero que os fillos que tiña ela na actualidade non eran de él porque sempre escupe fóra.

E como o considero un off the record non vou a contar nada de purgas xenitais e amputacións de apéndices sexuais. Hai cousas que as hai que cortar.

Chóvelle moito (25 Maio)

O Luns foi un día de mal tempo. Malísimo. E senón que llo digan a Jose. Deron as once e media, e tocoulle renovarse por dentro. Nembargantes, parecía que ía ter sorte e que podería defecar (alto e claro!) sen mollar o cú. A ameaza de chuvia, sen embargo, non cesara e Jose sabíao ben. Co papel hixiénico na man dixo: "voy a aprovechar ahora que no llueve, no quería ir peeero..." No tempo que debeu tardar en introducirse no monte e poñerse en cuclillas as nubes negras comezaron a descargar. E se bíblico é o Jiñete do apocalipse non o era menos o diluvio que tivo que soportar Jose mentres defendía estoicamente o maillot da regularidade.

Pouco a pouco, imos descubrindo ó novo fichaxe da excavación (eu opino del que OHHHHHH!), Esteban, Argimiro ou O Neno da Auga, como vostedes gusten. Fuma tres paquetes de tabaco ó día, e bebe unha media de 16 "cubalibres" cando sae pola noite o que equivale a con trinta anos caixa de pino. Tan túzaro é este neno da auga que logrou desquizar a Gusé que lle espetou, coa súa característica flema británica, nos fuciños Ti falas como os do monte: ououououououou!!!. O neno da auga, claro está, non vacilou en defenderse. Eso sí, á súa maneira: me cagho en dios! ou! que carallo dis ti! Eu non falo como os do monte, carallo! ou! Argimiro plántalle cara a quen sexa, como mostra, un botón: Mañá vou beber a botella enteira de augardente diante do xefe. Eu non fago como outros que achican ás caladas.

Bravo por él!

Carbono 14 (22 de maio)

O venres non foi un día de grandes momentos, porque todos tiñan os seus esforzos postos en pensar na fin de semana. Pero, houbo un que debe quedar gravado nos diarios de a bordo desta excavación.

Non sabíamos nada ata o de agora, pero o venres descubrimos unha nova faceta de Segundo que descoñecíamos. É un experto en Carbono 14, que se infiltrou na exacavación para ilustrarnos. Seguramente, manexa todos os elementos da táboa periódica á perfección.

É que Segundo é arqueólogo na intimidade.

Tamén escoitei, aínda que non sei quen foi o autor da frase. Obviamente, debeu ser un filólogo experto, tamén infiltrado entre nós, moi preocupado pola pervivencia das linguas. Ata do idioma mallorquín, que iso xa é dar un paso máis. Seguindo esta liña de investigación, acabaremos descubrindo que o catalán é un dialecto do mallorquín.

- El idioma mallorquín creo que no está reconocido.

¡¡Compañeiros!! Esta debe ser a nosa loita. ¡Marchemos pola normalización do mallorquín!

Había concierto, había todo (21 de maio)

Aínda comezaba o día, pero as mostras do cansancio eran evidentes na faciana de Tula. Eran claros sinais de que a noite anterior fora dura, por eso, intereseime polas súas actividades do día anterior. El respondeu, pero antes de facelo, levoume cara un lado e agarroume forte polo brazo, ao tempo que recuperaba a enerxía.

-No se lo digas a nadie, pero estoy sin dormir!!!!! Era un día cojonudo en Santiago, había concierto, había todo.

Nembargantes, el seguía a traballar duro, coma sempre, cargando a terra na SÚA carretilla.

Unha hora despois, o tema de conversación virou cara alimañas salvaxes e fobias varias relacionadas con bichos. Con todo, as fobias non semellaban todo o reais que deberían. Algo non encaixaba cando Jose relataba o case ataque dunha culebra de ¡¡tres metros!!, unha especie moi común en Galiza, como todos sabemos. O caso é que Jose parece que nunca dá no punto xusto cando falamos de números, ou ben queda por arriba -metro arriba, metro abaixo- ou ben queda por baixo -"7 horas e 75 minutos", unha medida que calquera non iniciado resumiría en 8 horas e cuarto-.

Entres unhas e outras, chegou o momento do bocadillo. Unha hora que ben poderíamos cualificar, no caso de Jose, como o momento "all bran" ou como "o "jiñete do apocalipse". Obviamente, creo que as explicacións sobre a qué dedica este tempo non son necesarias.

Pasou o tempo e chegou a tarde, que aínda nos deparaba grandes momentos. Nada máis empezar, escoitamos a frase de Segundo. Para demostrar a súa hombría e poderío, ergueuse, como se erguería calquera señor feudal, e espetoulle a Tula:

- Tula, teño ganas de meterme contigo.

Ante tal alarde, non me quedou outra que estoupar a rir e preguntarlle a Segundo como se lle ocorría ofrecer tal aviso das súas intencións. Como sempre, a súa reacción foi empezar a rir e a culear, como unha avestruz, acompañado co seu movemento de brazos e cuello característico.

O día terminou ao final da tarde co seu clímax. Non sei como comezara a conversación, que captei a medias, pero fun capaz de oír unha frase solta: "Si no bautizas a tus hijos, a ver cómo haces, porque igual tienes un problema para enterrarlos", Belén dixit. ¡¡¡Adióoooos!!!

Con un mes de retraso

O caderno de bitácora de Ameixeira comeza demasiado tarde, no ecuador da excavación. Xa perdimos grandes momentos, como os problemas coa heroína de Martín -"¿e ti pinchaste?"-, motoristas suicidas -"agora mátame"-, e gardas civís que te multan por levar unha botella de viño no coche.
Foron momentos perdidos, pero a solución xa está aquí. Queda un mes por diante, uns 30 días nos que non se nos volverá a escapara nada. Así que, todos preparados. Calquera palabra que digamos poderá ser utilizada na nosa contra.
O pistoletazo de saída é hoxe, pero os rexistros comezan o xoves, 21 de maio. E prolongaranse ata que os señores do AVE nos expulsen.

Arrancamos

OOOOOOOOOOOOOOOHHHHH!!!!!!!